به کجا چنین شتابان؟!

این روزها همه چیز عوض شده است؛ حتی ارزشها و حتی ابزارها و روشهای فرهنگی در ارائه ارزشها

وقتی برای جذب مخاطب حتی برای دفاع مقدس از موسیقی پاپ استفاده می کنیم. وقتی کاروان راهیان نور در کنار ساحل خلیج فارس از خوانندگان پاپ دعوت مینماید و با سور و سات و سلایق مورد پسند آنها مراسم اجرا می کند و مردم را جذب می کند چگونه می توان توقع تاثیری شگرف در آنان را داشت؟ چگونه می توان توقع داشت مردم، پیام جنگ و انقلاب را دریافت کنند؟

چگونه می توان توقع داشت پیام آن دلاورمردان توسط این خوانندگان پاپ و با موسیقی پاپ منتقل شود؟

آقایان محترم حتی اگر تمام صندلیهای کنار ساحل مملو از جمعیت شود و حتی اگر نمایشگاه کتاب رایگان راه بیندازید نمی توانید با این روش پیام جنگ و دفاع مقدس را به مردم القاء کنید.

اگر اینگونه مراسم ها نتیجه ای داشت کتابهای دفاع مقدس حتی به رایگان و با بن کتاب، تنها اثر جامانده در غرفه های کنار ساحل نمی بود.

و امروز در تهران، مراسمی دیگر و با حضور دختران بزک کرده تا بتوان قلب ملت را با اسطوره های جنگ و آرمان های انقلاب آشنا کرد. دست اندرکاران زحمتکش آن باید در حاشیه بمانند چرا که چادری دارند و صورتی خالی از هر نوع آرایش که با آن بتوان جذب مخاطب کرد.

سخنران حتما باید با برچسبی از  پروفسور و دکتر حتی شده روشنفکری غربزده باشد و محتوای سخنرانی از تمام تاریخ ایران و جنگها و پیروزیهایش الا دفاع مقدس که در زمان خودمان رخ داده. انگار گفتن از ایران و تاریخش و نام بردن از حماسه های کوروش و داریوش تنها پز این آقایان است غافل از اینکه اگر حماسه ها و فداکاریهای هشت سال دفاع مقدس نمی بود این آقایان الان اینجا نبودند تا چنین نطق کنند.

جناب پروفسور! کرسی آزاد اندیشی و سخنرانی شما روی خون شهداء و استخوانهای تکیده مردانی بنا شده که در همین عصر جنگیده اند و جان داده اند. آنها بودند که با فداکاری و ایثار خویش این سرزمین را حفظ کرده و از تسلط اهریمن نجات بخشیدند. اگر سربازان و جوانان این عصر و سردارانی چون همت ها کاظمی ها نبودند و در راه دفاع از ایران زمین جان خود را نثار نمی کردند دیگر یادگاری از کوروش و سرزمینش باقی نمی ماند تا شما با افتخار از آنها یاد کنید.

اگر درایت و شجاعت کودکان و نوجوانانی چون حسین فهمیده نبود امروز شما نمی توانستید با این آرامش و امنیت سخنرانی کنید و منشور سازمان ملل و بند و تبصره هایش را اینگونه بیداد کنید که هیچ کودکی و نوجوانی در هیچ جنگی نباید فعالیت کند.

نمی خواهم کوروش و ایران و حماسه هایش را زیر سوال ببرم اما هرگز نمی خواهم که امام و سرادارن و همت ها و جهان آراهایش را که نه تنها ایران را بلکه جهانی را آراستند، از یاد ببرم.

من ایران را دوست دارم با همه حماسه هایش از رستم و سهراب زمان گرفته تا رستم و سهراب دیرین...

من ایران را با تمام تاریخش دوست دارم و نیک می دانم اگر حماسه های اسلامی عاشقانهء مردان زمانم نبود حماسه های دیرین و زیبای گذشته نیز از یاد می رفت.

من ایران را دوست دارم با کوروش و داریوش و رستم و سهراب هایش؛با هر آنچه در گذشته داشت و در حال و این سوی زمان و بزرگ مردی بنام خمینی و ارمغان بزرگش بنام انقلاب و پسوند زیبای ایران اسلامی!

آری من ایران اسلامی را دوست دارم و همانگونه که به ملیتم می بالم؛ به مذهبم هم می بالم و هیچ یک را بدون دیگری نمی خواهم چرا که می دانم اسلام در آغوش سرزمینی بنام ایران و ایرانیانی عاشق بنام شیعه در جهان طنین انداز شد.

من همانگونه که کوروش و حماسه های زیبایش را دوست دارم بزرگ مرد عصر خود امام خمینی را عاشقانه می پرستم

من همانگونه که به خاک وطنم می بالم و به ایرانی بودنم، به پسوند زیبای اسلامی و هویت شیعه می بالم.

ایرانی هم ملیت دارد و هم مذهب! و ایرانی برای من زیباست که با هر دوی اینها باشد.                      پس

زنده باد ایران اسلامی

(1) موسیقی پاپ آن هم با صدایی پر از غنا هرگز نمی تواند حس سلحشوری و شورانگیزی را در مخاطب ایجاد کند تا آنجا که حتی کشورهای اروپایی و غربی هم در سرودهای ملی و  حماسی خود از این نوع موسیقی استفاده نمی کنند و با استفاده از سبک های غنی موسیقیایی سعی در ایجاد شور و انگیزه در مردم خود دارند. 

پی نوشت: البته امیدوارم هرگز هیچ یک از ابعاد هویتی خود چه مذهبی و چه ملی خود را به فراموشی نسپاریم آنچنانکه گاه از این سوی بام یا از آن سوی بام بیفتیم. http://affair.parsiblog.com/Feeds/6706800/